Rozdział II: ,,Zapomnienie"

'Ten, który cię stworzył
                               wie także co z tobą zrobić' 
Zacisnęłam pięści i zmarszczyłam nos. To nie mogło się tak kończyć. Chciałam poznać prawdę. Wybiegłam na balkon i schowałam się za szklanymi drzwiami z których zwisały beżowe firany. Oparłam się plecami o ścianę i wyobrażać sobie najgorsze scenariusze. Myślałam co dalej. Co będzie jeśli jedno z nich zapragnie wyjść na balkon pooddychać świeżym powietrzem. Jednak teraz to nie było ważne.Usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Zapanowała cisza, którą przerwały kroki i stukanie obcasów mamy. Ponownie to samo skrzypienie drzwi, ale tym razem zakończone głośnym trzaśnięciem. 
-To tylko ramka.
Westchnęła mama podnosząc rozbite kawałki szkła. 
-Layla prosiłem, żebyś nie otwierała balkonu. 
W ej chwili otworzyłam oczy tak szeroko jak tylko mogłam. Usłyszałam jak zbliża się do drzwi balkonowych. Moje serce niespokojnie przyśpieszyło. 
-Nie zamykaj, chcę żeby się przewietrzyło. 
Mama nieświadomie uratowała mnie z opresji. Odetchnęłam z ulgą, gdy usłyszałam jak obydwoje siadają na łóżku. 
-Musimy porozmawiać... 
Niespokojnie szepnęła mama. 
-Laylo.... To nie jest dobry moment. 
Odpowiedział unikając tematu. Nadstawiłam ucho nasłuchując konwersacji. 
-Jude! Wiesz że jest ze mną co raz gorzej! 
Krzyknęła mama. 
-Nie mogę tego odwlekać. Jeśli Lucy znowu straci pamięć, a raczej ty zrobisz jej znowu pranie mózgu, to koniec !!!
Pierwszy raz wżyciu słyszałam taki ton głosu mamy. 
-Wystarczy, że zniszczyłeś to co zbudowała przez ostatnie 5 lat.... Czy ty tego nie widzisz?! Zastąpiłeś najlepsze chwile w życiu maga jakimiś tandetnymi zakupami i prezentami. 
Zdawało mi się, że za chwile usłyszę cichy szloch. Jednak mama pozbierała się szybciej niż mi się zdawało. Mimo, iż słyszałam wiele nadal nie wiedziałam  o co chodzi. 5 lat bycia z dala od domu... Byłam magiem? Zaczęłam wszystko porządkować w głowie.Zastanawiałam się co tak naprawdę zniszczy tata. 

-Proszę... przestań
Szepnął, po czym zaczął bezradnie krążyć po pokoju. 
-Przestań?! Wiem, że tego nie zrozumiesz, ale zabrałeś Lucy najwspanialsze chwile z życia każdego maga! Nie możemy zabronić jej być sobą. 
Mama stawała się co raz bardziej nerwowa. Z każdym słowem czułam jak jej złość narasta. 
-Zrozum nasza córka właśnie tam znalazła przyjaciół. I Natsu. Myślisz żE nie znajdzie w końcu listów? Chcesz żeby te wszystkie lata morderczych treningów poszły na marne?! Lucy będzie chciała wiedzieć skąd ma te wszystkie blizny. W końcu przypomni sobie czas kiedy trenowała z gwiezdnymi duchami, spędzała czas z przyjaciółmi i....
Nagle przerwała. Nie mogłam przyjąć tej wiadomości. Moja świadomość w prost odmawiała.
-Dokończ! Ten czas gdy wracała cała obolała, posiniaczona i poraniona. Czy ten czas gdy spędzała noce z tym idiotą. Przecież nawet nie wiesz czy ona 'tego' nie zrobiła. 
Przeszły mi ciarki po karku. Chciałam tam wpaść i zrobić im awanturę, jednak nie potrafiłam się na to zdobyć. 
-Jeśli nawet ' to ' zrobili to Lucy  na pewno  tego chciała. W końcu zaklęcie osłabnie, a Lucy przypomni sobie wszystkie te piękne chwile, a wtedy cię znienawidzi.... Tego właśnie chcesz?
Spytała łagodząc ton. Poczułam lekkie zawroty głowy. Pochyliłam się i wbiłam paznokcie w uda. Ledwo utrzymywałam się na nogach. To pewnie przez ten natłok myśli, stres, albo.... jestem w ciąży? Zaśmiałam się po czym wyprostowałam plecy i wzięłam głęboki wdech. Nie słyszałam już uch rozmów. Gdy podeszłam do okna zorientowałam się, że są zamknięte. Najwyraźniej nie zorientowałam się kiedy zostały one zamknięte. Gorzej jeśli któreś z nich mnie zauważyło mnie. Patrząc przez szczelinę zauważyłam, że mama została sama w pokoju i zmierza właśnie w moim kierunku. Doszłam do betonowego wzniesienia chroniącego przed wypadnięciem. Nie było wysoko, ale upadek nawet z takiej wysokości był ryzykowny. Jeśli bym skoczyła wpadła bym w krzaki i prawdopodobnie skończyłabym marnie nabita na jakąś gałąź. Zapomniałam że ścianę obrasta winorośl. Chwyciłam jeden z najgrubszych pnączy i przeskoczyłam przez półmetrowy murek. Już po chwili zwisałam trzy metry nad ziemią. Odetchnęłam z ulgą. Nagle gwałtownie zjechałam pół metra w dół. Moje ręce nie były na tyle silne bym się utrzymała. Spadłam w dół. Nie wiem kiedy wylądowałam, ani ile leciałam. W trakcie uderzyłam o coś głową. Nie wiem jak to się skończyło, ile trwało. Płynęłam. Nie wiem jak ale czułam jak dryfowałam. Bezwładna, wyczerpana, nieprzytomna. Czy ja umarłam . 

XoxoAkane
******************************************************************************
Witam was miśki. Cieszę się, że jednak o mnie nie zapomnieliście <3 :* Kocham was i dziękuję moim oddanym czytelnikom za 16 000 wyświetleń. Wychodzi na to, że co rozdział dochodzi 2 000 wyświetleń na rozdział. Jesteście niesamowici. Jak już widzicie pojawia się wzmianka o Natsu ^^ Mam nadzieję, że to was minimalnie satysfakcjonuje :D Muszę zacząć czytać wasze blogi bo mam 2 tygodniową przerwę xD Pewnie zauważyliście też nowy szablon xD No więc jego autorką jest wspaniała Yuki Boshi. Jest świeeeeetny, nie wiem co wy o nim sądzicie, ale pewnie to samo co ja xd
Oki moje ciuraki mam nadzieją, ze się podobało. Krytyka miło widziana :*