Epilog

,,Kochać to niszczyć, 
a być kochanym, 
to zostać zniszczonym"

-Mamusiu !!!

Krzyk dziecka w pustym domu, gdzie mieszkałam razem z Natsu. Zerwałam się z kanapy i ruszyłam biegiem za głosem dziecka, który zdawał mi się znajomy. Wbiegłam do pustego pokoju, w którego kącie siedziała mała blond włosa dziewczynka.

-Mamusiu....

Szepnęła ocierając twarz. Na szyi miała biały szalik Natsu. Blond włosy i duże zielone oczy, które właśnie ukazała. Czy to może być....

-Mamusiu. Tata oszalał.

Powiedziała drżącym głosem. Po chwili do pokoju wpadł Natsu. Był jak w hipnozie. Ruszył w stronę dziewczynki.

-Nashi....

Szepnął marszcząc brwi.

-Natsu, co ty wyprawiasz!

Krzyknęłam patrząc na obłęd w jego oczach. Ujęłam dziewczynkę w ręce i uniosłam ją wtulając ją w ramiona.

Mężczyzna nadal szedł nie odrywając wzroku od dziecka.

Odwróciłam się stając plecami do Natsu. Chciałam chronić dziecko. W głębi duszy powtarzałam wciąż: ,,Opanuj się... Proszę"

Po chwili jego dłoń przeszyła moje plecy wraz z ciałem dziecka. Po chwili wyjął dłoń, a ja wraz z drobnym dzieciątkiem padłam na ziemię. Z moich ust zaczęła się sączyć krew. Dziewczynka spojrzała na mnie oszołomiona.

-Przepraszam.... Mamusiu.

***

Obudziłam się z krzykiem. Leżałam na kanapie w pokoju dziennym. Spanikowany Natsu przybiegł do mnie z kuchni.

-Lucy ?! Co się dzieje ?

Spytał gładząc mój odstający brzuch. Zagryzłam wargę przypominając sobie straszny sen.

-Znowu ten sen.

Szepnęłam. Mężczyzna spuścił głowę i złapał moją dłoń. Pochylił się nad nią i kilkukrotnie ucałował. Czując jego obecność miałam wrażenie bezpieczeństwa. Mój oddech ustabilizował się.

-Lucy. Nie denerwuj się możesz mu zaszkodzić. Proszę.

Pocałował mnie w czoło i wstał.

-Co ty be ze mnie zrobisz?

Zaśmiał się zarzucając na ramię duży plecak. Uśmiechnęłam się i wstała.

-Myślałam, żeby przeprowadzić się na czas twojej nieobecności do Levy, w końcu ona też będzie sama.

Pogładziłam się po dużym brzuchu i wstałam.

-Myślałeś już jak dać jej na imię?

Spytałam się rumieniąc się.

-Nashi..

Szepnął. Szeroko otworzyłam oczy. Doskonale wiedział, że dziecko z moich koszmarów właśnie tak ma na imię. Spojrzałam na niego z niezrozumieniem. I pokręciłam głowę.

-Z jednej strony, to może być jakiś znak, ale.... Sam nie wiem.

Powiedział tuląc mnie w ramionach.

-Wybacz Lucy, ale nie mam pojęcia, czy wrócę.

Szepnął ściskając mnie mocniej. Poczułam jak moje serce się kruszy.

-Nawet tak nie mów.

Szepnęłam odpychając go od siebie.

-Masz wrócić. Musisz!

Krzyknęłam odprowadzając go do wyjścia.

-Kocham cię.

Powiedział stając w futrynie drzwi zatrzymując mnie. Spojrzałam w jego zielone pełne życia oczy. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. Mężczyzna pochylił się do mojego brzucha i przytulił go. 

-Ciebie też malutka. 

Uśmiechnęłam się pod nosem. Po chwili mężczyzna wstał i ruszył zostawiając mnie samą wraz z nienarodzoną Nashi. Teraz jestem pewna, że to on jest ty jedynym i będę z utęsknieniem czekać, aż wróci. 

*******************************************************************************

Oke doke, a więc to już koniec. Nie wiem czy na zawsze, ale z chęcią bym napisała kolejną księgę :D Ale chyba sobie to odpuszczę i stworzę nowego bloga. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę miała okazję dla was pisać T^T Dziękuję wam za 160 komentarzy, które się tutaj pojawiły i za równiutkie 14 000 wyświetleń na blogu. Mam nadzieję, że nie zapomnicie o mojej twórczości. Posty zostaną usunięte. Niestety.